Parkway Drive bestaat vijftien jaar. Met iedere release plaatste zij zichzelf een treetje hoger op de festivalline-ups en tegenwoordig kijken zij als metalcore grootheden boven het maaiveld uit. Alhoewel, metalcore? 2015 betekende een stap  naar een muzikaal nieuwe richting met de release van IRE en bracht hiermee nieuwe mogelijkheden. Mogelijkheden die met ‘Reverence’ verder werden verkend. Een verhitte politieke situatie, persoonlijke tragiek; het klinkt als dé twee ingrediënten voor een woest album. We spraken met frontman Winston het recept door.

De band is op de tijd dat dit interview gedaan wordt, net een paar uur in Brussel. Ze zijn vanuit thuisland Australië over komen vliegen voor een clubtour. “Ik heb een gigantische jetlag”, vertelt Winston ons met een grote grijns. Terwijl hij zichzelf staande probeert te houden met koffie – andere vormen van oppeppende middelen keurt de zanger af, nu hij al jaren ‘straight edge’ leeft – spreken we met hem over de zwaardere aspecten van het leven.

De tragiek

Lijden moet worden getunneld, is een uitspraak van Michel Houellebecq. Welk lijden moest er op ‘Reverence’ getunneld worden?

“Het waren een paar verschrikkelijke jaren. We hadden veel vrienden die gediagnostiseerd werden met kanker. Mensen die heel dichtbij ons stonden, waaronder familieleden, vielen weg. Het begon rond de tijd van de eerste tour voor ‘IRE’. Tom Searle (Architects) was de eerste waarvan we erachter kwamen. Het was een verschrikkelijk gevoel toen we dat te horen kregen. Na Tom gebeurde er dingen om ons heen, met familieleden en bandleden, die we niet hebben zien aankomen. Ze worden behandeld en komen er bovenop, was de gedachte, maar dat gebeurde niet. Die mensen kregen ineens een bericht thuis: dit is hoelang je leven nog gaat duren. Toen gebeurde dat bij nog een vriend en nog een vriend. We gingen op tour en konden direct daarna naar een begrafenis. Datzelfde gebeurde letterlijk voor we hier naar toe kwamen.

Toeren in die tijd was een combinatie van de beste shows die we ooit gespeeld hebben en de meest succesvolle plaat die we ooit gemaakt hebben. Het was geweldig om op het podium te staan. Je komt door het verdriet van een verlies heen en wilt dit afsluiten, maar dat ging niet: dan zit je in het vliegtuig terug naar huis en krijgt het bericht dat wéér gebeurd is.

Ik schreef teksten, dat is hoe ik er mee omging. ,,Wishing Wells” gaat over zoeken van iets om de schuld aan te geven, omdat je je niet kunt bedenken ‘waarom’. Ik had vrienden die kerngezond waren, geen geschiedenis van zieke hadden, niks geks deden en ineens te horen kregen dat ze nog maar zes maanden van hun leven over hadden. What the fuck! Dat is niet logisch, gewoon niet!”

Wat heeft die situatie je gebracht?

“We hebben geleerd dat we er het meeste uit moeten halen. Dat is waarom de muziek zo anders klinkt. Ik heb niet de tijd om me vast te houden aan iets dat ik vijftien jaar geleden deed onder het mom van ‘veiligheid’. Ik maak wat ik wil maken. Hetzelfde geldt voor de andere bandleden. We houden van muziek maken. Er zijn mensen in ons leven die graag nog een seconde extra hadden geleefd, maar die het nooit gekregen hebben, dus ik ga niet mijn tijd verspillen aan het bang zijn voor het wegstappen naar iets anders toe, enkel omdat het anders is.

“Neem de tijd om te kijken hoe geweldig elk klein aspect van je bestaan op deze planeet is.”

Zo’n situatie brengt je als band dichterbij elkaar. Je komt erachter wat iedereen waard is voor je. Het was levensveranderend. Toen dit allemaal gebeurde, zaten we in tourbussen. We hadden alleen elkaar en we moesten elkaar er doorheen trekken. We hebben in het verleden allemaal wel zoiets meegemaakt, maar niet in deze gradatie. Dat is de reden dat het album ‘Reverence’ heet: heb eerbied voor je leven. Neem de tijd om te kijken hoe geweldig elk klein aspect van je bestaan op deze planeet is. Het is zo makkelijk om achterover te zitten, tijd te verspillen en maar te hopen dat de dingen vanzelf gebeuren. Je weet gewoon nooit wanneer het voorbij is. Luister, kijk en voel: ervaar. Zelfs als het maar wat kleins is. Je zult verbaasd zijn hoeveel er is om van te genieten.”

De politiek

Gefeliciteerd! De Australische regering heeft in 2017 de wet aangenomen waardoor homoseksuelen legaal kunnen trouwen aangenomen. Wat was je eerste reactie?

“Fuck yeah! Het is fucking gênant dat het nu pas gebeurd. Politiek irriteert me. Politici irriteren me. ,,Absolute Power” gaat daar over. Macht leidt  tot corruptie. Het zijn mensen die burgers moeten vertegenwoordigen, maar ze worden betaald en grijpen makkelijk naar het geld. Ze doen wat de mensen met het geld ze vertellen te doen. Dat we überhaupt moesten stemmen over het legaal maken van het homohuwelijk is al belachelijk. Het hele land wilde het sowieso al. Om dat te regelen heeft de overheid honderdtwintig miljoen uitgegeven aan een belachelijk stemsysteem. Het was een persoonlijke overwinning voor mij, omdat ik veel vrienden en familie heb die gay zijn. Het verbaast me keer op keer dat mensen zo oordelend kunnen zijn over iemands seksuele voorkeur of alleen al hun identiteit. We zijn allemaal geboren als mens. Om iemand dan in een hokje te duwen en ze de rechten van ieder ander te ontnemen is gewoon belachelijk.”

Aan de andere kant heeft Australië een vrij conservatief-rechtse regering en lijkt populisme steeds meer vat te krijgen op het politieke systeem. Geert Willders ziet jullie land zelfs als voorbeeld voor het grensbeleid: de mensen terugsturen naar waar ze vandaan komen.

“Stupid! Het gaat mij er niet om dat de grenzen open staan, het gaat mij om humaan zijn en dat is het gewoon niet. Ik begrijp grenscontrole: je wilt de bewoners beschermen tegen dreigingen van buitenaf. We zijn niet de ideale samenleving. Ik houd ervan om er te wonen, maar er is veel wanbeleid.

“Iedereen heeft een grote mond, maar geen oren om te luisteren.”

Het engste vind ik nog wel de neiging van de mens om de ander de rug toe te keren, in plaats van samen te komen. Mensen zetten een muur neer die ze weerhoudt om te praten. Als ze gewoon aan elkaar vragen: waar zit je angst, om die samen te overbruggen, in plaats van tegen elkaar te zeggen: ik haat je. Dan komen er dingen als moord, oorlog of fucking terrorisme. Mensen praten niet meer met elkaar, maar tegen elkaar. Iedereen heeft een grote mond, maar geen oren om te luisteren.”

De muziek

Beschrijf de geluidsverandering die de band heeft doorgemaakt.

“We begonnen ooit met het doel: maak mosh-muziek voor dertig vrienden, waarna de band groeide en groeide en meer mensen op de band afkwamen. Toen we ‘Atlas’ gingen maken in 2011, kwamen we er vaak achter dat we bepaalde riffs al eerder hadden gebruikt en dus aan moesten passen. Dat werkt niet, omdat het gewoon een kopie was van iets dat we al gedaan hadden en het origineel toch altijd iets beter is. In het begin was de gedachte: maak de drums uitzinnig, maak de gitaren uitzinnig en maak de vocalen uitzinnig en die drie allemaal tegelijkertijd. Soms werkt het, maar soms wordt alles zo krankzinnig dat er niks meer bovenuit springt. Het is alsof je alles bedekt met een laag suiker, waarmee je enige smaak verliest.

“Bij het maken van ‘Reverence’ wilden we een album maken zonder creatieve grenzen.”

‘IRE’ was een startpunt voor het verbreden van onszelf. Alles tot op ‘IRE’ was muzikaal gezien hetzelfde concept en dezelfde formule van het maken van geluid. Bij dat album hielden we ons nog vast aan bepaalde aspecten, puur voor de veiligheid. We vonden dat we bepaalde oude elementen moesten hebben, voor het publiek, maar ook zeker voor onszelf. We dachten: als we dat hebben, zitten we veilig, want het heeft nog raakvlakken met het oude. We hadden geluk met hoe dat uitgepakt heeft, omdat we geen idee hadden waar de band toe in staat was, behalve die tien jaar aan muziek die we juist niet probeerden te maken.

Bij het maken van ‘Reverence’ wilden we een album maken zonder creatieve grenzen. Muziek die we zelf leuk vinden. We wisten nu dat als we een bepaalde sound wilden creëren, dat dat kan. Daar moeten we gewoon de moeite en overtuiging in stoppen en ervoor zorgen dat het legitiem klinkt en niet alsof we een poging doen. Bepaalde elementen hebben we dus overgenomen van ‘IRE’ en bepaalde elementen hebben we weggelaten. Nu is het doel om muziek te maken waar mensen van genieten en zich mee verbonden voelen. Het hoeft geen non-stop stroom van adrenaline te zijn. We misten nummers met een grote dynamiek. We willen dat alles de aandacht krijgt, dus als we willen dat de vocalen eruit springen, versimpelen we de muziek eronder. Als er geen vocalen zijn, zorgen we ervoor dat de muziek sprankelt, je aandacht pakt en je vasthoudt. Er zitten dus simpelere stukken in de muziek, maar simpelweg vanwege dat aspect. Hoe breder wij ons spectrum aan sounds kunnen maken waarin we nog steeds als Parkway Drive klinken, hoe beter, want dat is fucking fun voor ons. Hoe meer mensen moeten gokken, hoe minder zij verveeld zullen zijn.”

Zoals je omschreef hebben jullie ‘IRE’ gemaakt omdat jullie moe waren van steeds maar dezelfde soort riffs, breakdowns en vocalen. Is dat niet een genrebreed probleem in de metalcore?

Nee, niet zozeer. Ik denk dat het probleem is dat mensen graag willen pleasen. Ik hoor veel muziek van bands die muziek schrijven omdat het iets is dat andere mensen willen horen, in plaats van dat wat ze zelf willen spelen. Het zijn bands die iets willen schrijven dat aansluit bij de trend. Ik hoor dan dat ze een bepaalde toon, een bepaalde stijl riffs en een specifiek soort vocalen gebruiken en dat is wat dan in is op het moment, maar het is ook dat wat zal vergaan. Als je in iemands voetstappen loopt, ga je heel snel verloren. Ik hoor veel muziek waar ik gewoon geen connectie mee voel. Het is muziek die ik eerder heb gehoord, wat ook weer niet een afknapper hoeft te zijn, want iets wat klinkt als een afgeleide van iets anders, kan nog steeds raken. Ik hoor gewoon dingen die te gepolijst klinken. Alles klinkt zo fucking strak.

“Wij zien onszelf niet meer als metalcoreband.”

Metalcore is ook niet de stijl muziek waar ik, en geen van ons allen, nog naar luistert. We vonden het spannend toen we net begonnen met de band, maar op tour hoor je het iedere dag en je wordt er gewoon moe van. Nu we groeien als persoon, groeien onze voorkeuren ook. Ik zou Nick Cave of Tom Waits nu ook als invloed kunnen omschrijven. Ik zag hoe Nick Cave een connectie maakte met tienduizend mensen met gewoon hem en een achtergrondband. De kracht van hem als persoon blies mij omver. Jesus Christ, wat een artiest!”

Wat is dan de lol van het hebben van een metalcoreband als je er zelf niet meer naar luistert?

“Dat is ook net het punt: wij zien onszelf niet meer als metalcoreband. We houden nog steeds van onze oude nummers, omdat er iets in zit dat oprecht is. Ik heb nog steeds dezelfde gevoelens bij die nummers als toen we ze schreven, zoals de melodieën waar ik van houd, het geluid en de reactie die het creëert. Ik geniet er niet van omdat het metalcore is of omdat er een beat-breakdown in zit. Het nieuwe materiaal vind ik even tof. Het is zeker geen metalcore. Het mengen van de twee in één concert is geweldig. Toen wij ons geluid veranderden, was het nooit het doel om alles dat we ervoor maakten weg te vagen of die nummers nooit meer te spelen. Het is meer dat de evolutie van ons als mens reflecteert op dat wat we maken.”