“Twelve years I’ve fought for this, twelve years my heart still beats”, schreeuwt Winston McCall uit in het nummer ,,Dedicated”. Hoewel de tekst anno 2018 wat gedateerd is, de band bestaat namelijk inmiddels vijftien jaar, is het wel het sentiment dat bij deze avond past. Vijftien jaar geleden besloot deze groep vrienden namelijk een band op te richten. Ze kwamen na het surfen samen in de kelder van de ouders van drummer Ben Gordon, om daar snoeiharde metalcore te maken. Dat huis was gelegen aan de Parkway Drive, een straat. Eind 2002 werd de straatnaam een bandnaam en daarmee had een van de meest toonaangevende metalcorebands van 2018 een naam.

Het zaaltje waar ze deze avond optreden, de ‘clubzaal’ van Ancienne Belgique, heeft ook veel weg van een D. I. Y. speelruimte en wekt een beeld op over hoe die kelder er mogelijk heeft uitgezien: een houten vloer, geluidsisolatie van panelen die doen denken aan vloerbedekking, een podium dat niet hoger rijkt dan je knieën, een oppervlakte van een gemiddelde woonkamer en: geen barrière. Minder dan driehonderd gelukkige fans – dit onaangekondigde concert was in krap een halfuur uitverkocht – zullen de deuren mogen passeren. Het verschil met vijftien jaar terug is dat dit formaat van publiek klein is vergeleken met het publiek dat de zalen en festivalweides van Parkway Drive normaliter vult.

Polar

Eerst is het aan Polar om deze zaal te vullen. Ze spelen een setje vrij vergeetbare melodische hardcore. Hoewel dit klinkt als een bittere zin om deze alinea mee af te trappen, is het minder wrang dan de schijn nu doet denken. Het is namelijk precies de hardcore die goed is om deze avond mee te openen. De live-prestatie van deze band is namelijk allesbehalve te vergeten. Bovendien accentueert het de kwaliteit van de headliner van de avond. Alleen al de expressie in het gezicht van zanger Adam Woodford is memorabel: de plooien in zijn gezicht die worden gevormd door uitzinnigheid, het zweet dat er vanaf druipt en het schoolbordkrassende gegrunt dat uit zijn strot komt. Als middelmatige muziek wordt gespeeld met deze overtuiging, kan top-30 muziek nog onvergetelijk worden gebracht. De band die de muziek onder Woodfords schelle geluid creëert, speelt strak en goed, maar moet het hebben van de standaard trucjes om een publiek in beweging te brengen, wat ze overigens aardig lukt.

Parkway Drive

De moshpit is gevormd, de fans surfen over het publiek en de lucht van zweet, bier en metalcore stijgt op; tijd voor Parkway Drive dus. De juiste opener kiest de band met de single van het nieuwe album: ,,Wishing Wells”. Een akoestisch intro bouwt op tot een slopend riff. Meestal is dit het punt in de recensie dat ik zou beginnen over hoe de jaren grunten de stembanden van de frontman geen goed hebben gedaan. Dat sla ik over: vocaal lijkt Winston alleen maar sterker te zijn geworden. Het is nauwelijks voor te stellen dat dit de man is die eerder deze avond nog zei te lijden aan een jetlag. De interactie met het publiek wordt wel erg letterlijk, wanneer er geen hek is om het selecte groepje mensen in deze zaal tegen te houden: zeker een kwart van de zaal ontvangt een high five van McCall; één gelukkige jarige in de zaal wordt zelfs gefeliciteerd door de band, compleet met een elektrisch gespeelde versie van ,,Happy Birthday”. De setting waarin gespeeld wordt deze avond doet denken aan de eerste jaren van de band, maar het optreden niet. Het is niet meer de constante stoot adrenaline. Dat heeft alles te maken met de grote variatie in de nummers, niet met de energie van de band. Op een mooie manier wordt dat duidelijk, wanneer het snelle nummer ,,Breaking Point” wordt gespeeld, een nummer dat in jaren niet live gespeeld is en dat ‘too fast to mosh’ is volgens Winston. Wanneer Jefs vingers over het fretbord razen, bewijst het publiek hem het tegenovergestelde. Datzelfde publiek weet minder goed wat het moet doen wanneer ,,The Void” wordt gespeeld, een nummer dat op het tijdstip van het concert net zes uur eerder uitgebracht is. Hoe dat nummer contrasteert met een nummer als ,,Breaking Point”, schetst hoe deze band is veranderd in hun sound: nog steeds heavy, maar met een grotere dynamiek. De zaal was misschien klein, de prestatie was groots; zelfs zonder de vlammenwerpers en gekke constructies op het podium, zet Parkway Drive een show neer die bevestigt waarom de band nu zijn beste jaren doormaakt en doet afvragen hoe ze over deze piek heen gaan komen.