Deze albumrecensie schreef ik voor Aardschok Magazine en is te lezen in de Aardschok van april 2018.
Als je wilt weten wat de laatste trends zijn in het metal-coregenre, zou je dit album eens moeten luisteren; ze komen er namelijk allemaal in voor: elektronische beats, poprefreintjes, teksten over diepe gevoelens en breakdowns.
Echter ontstaat er door het horen van dit album geen waardering voor de trends. Dat heeft er dan weer mee te maken dat ze vaak van een pijnlijk matige kwaliteit zijn. De productie klinkt goedkoop en alle elektronische versierseltjes maakt het allemaal niet veel beter. Wat het ook niet veel beter maak is de voorspelbare opbouw: het poprefrein dat de stevige chorus op gaat volgen, hoor je al van ver aankomen om vervolgens te vervallen in breakdowns die tien jaar geleden al niet meer uitzonderlijk waren. De muziek doet vaak denken aan Northlane en met tijdens zelfs een The Amity Affliction, zonder echt originaliteit daar aan toe te voegen. Origineel is ook geen juist plakkaat voor de teksten van dit album. Het is bijna alsof de ernst van de kwesties die bezongen worden, niet serieus worden genomen. Ja, de luisteraar is op de hoogte van alle trends na het beluisteren van dit werk, maar heeft hier dan wel een matige variant ervaren.